شهردار افتخاري در هر محل يک دفتر داير نموده که به صورت يک مغازه کوچک است و داراي نام نيز مي باشد(به عنوان مثال: شهردار سر محله).شهردار که شغل و منصبي دارد ساعاتي از روز را آنجا مي نشيندو به صحبتهاي مردم گوش فرا داده و مسائل را به شهرداري انتقال مي دهد.نقشه آن محل و همينطور اطلاعات کلي شهر در همانجا در تابلويي زده مي شود، و خواسته هايي که شهرداري در عرض روز دارد بعنوان شعارهاي روز بر روي تابلوها درج مي گردد.مثال: «امسال(1380) سال بازگشايي معابر و فضاي سبز محيط زيست است»که اينها از سوي شهرداران افتخاري بر تابلوها نصب شده و براي مردم توضيح داده مي شود.

با اين روش ديگر لازم نيست که مردم براي اينکه بدانند خانه هايشان عقب نشيني دارد يا نه، به شهرداري بيايند در همانجا نقشه اي وجود دارد و شهردار افتخاري وظيفه دارد مسائل را توجيه نمايد.مثلا اگر کسي مي خواهد پروانه ساختمان بگيرد،دستورات اوليه به ارباب رجوع از سوي شهردار افتخاري داده مي شود.به عنوان مثال: ارباب رجوع مي بايست در ابتدا فهرستي از وسايل را آماده نمايدو بازديدي اوليه نيز در محل انجام شود.مدارک نيز در آنجا توسط شهرداران محله آماده مي شود ويا خود او مدارک را به شهرداري مي دهد و شهرداري هم پروانه را صادر مي نمايدو اگر هم مشکلي وجود داشته باشد شهرداري توسط همان شخص در همان محل مسائل او را حل مي کند.

از ديگر موارد بهره گيري از مشارکتهاي سازمان هاي غير دولتي و مشارکتهاي مردمي مي توان به مسائل مربوط به نظافت و بهداشت شهري اشاره نمود.در تربت حيدريه مسائل مربوط به جمع آوري زباله براي شهرداري خيلي مهم بوده است و شهرداري در جمع آوري زباله مشکل دارد.در حال حاضر شهرداران افتخاري وظيفه آموزش به اهالي محله را در اين زمينه دارند که مجددا از سوي شهرداري مشکلاتي مشاهده گرديد و راه کار آن بود تا بانواني در هر محل انتخاب شوند و چون شهر تربت حيدريه داراي فرهنگي سنتي-مذهبي است زنان بعنوان رابطان در محلات و رابط بين شهرداري و مردم انتخاب شدند.اين بانوان با همکاري شهردار افتخاري محله خيلي از مسائل را براي مردم و توضيح مي دهند و توجيه مي کنند.و اگر مشکلاتي وجود داشته باشد به شهرداري انتقال مي دهند.به اين ترتيب بسياري از مسائل حل مي شود.

در مورد جمع آوري عوارض هم به همين ترتيب در ابتدا عوارض و ضرورت پرداخت ان براي اهالي تشريح مي گردد و اينکه چگونه مي توان عوارض را توسط خودشان جمع آوري نمود.

.  الف: مقايسه کميت مواد زا ئد توليدي در تهران و توکيو

شناخت و بررسي كمي و كيفي زائدات از بنيادي ترين بخش هاي مديريت مواد زائد جامدات بحساب مي آيد. داده هاي حاصل از اين مرحله اولين گام در مديريت صحيح تمامي مراحل مديريت خصوصا كاهش ، بازيابي و بازيافت و  دفع مواد زائد صنعتي بشمار مي رود]3[.  در يک سيستم مديريت  جامع, آگاهی داشتن از ميزان توليد زباله و درصد اجزاي تشكيل دهنده مواد زائد جامد، مهمترين پايه برنامه ريزي صحيح است. نرخ ( ميزان) توليد مواد زايد جامد و درصد اجزاي مربوط به آن تابع پارامترهاي مختلفي همچون شرايط اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي ، موقعيت جغرافيايي، آب و هوا، ميزان بازيابي و بازيافت زباله و ساير فاکتورها ميباشد . بدين خاطر نميتوان بدون تامل و برنامه ريزي و بدون در نظر گرفتن شرايط خاص هر منطقه، پروژه هاي انجام شده در کشورهاي پيشرفته را شبيه سازي نمود. بر اساس آمارهاي موجود در سال 1378ميزان سرانه توليد زباله شهري در ايران حدود 820 گرم بوده است و در مجموع در شهرهاي کشور ما در حدود 32 هزار تن زباله در روز توليد شده است ]4[. اين در حالی است که ميزان سرانه در شهرهای کشورهای پيشرفته به مراتب بالاتر است. به عنوان نمونه سرانه توليد زباله در شهر توکيو در حدود 1340 تا 1380 گرم به ازای هر نفر بر روز گزارش شده است]5[،]6[ كه اين رقم نسبت به رقم مربوط به ميانگين سرانه توليد زباله در کل کشور ژاپن (1106 گرم به ازای هر نفر بر روز) بيشتر است]7[.

ب: مقايسه کيفيت مواد زائد توليدي در تهران و توکيو

 نکته جالب توجه ديگر، تفاوت آشکار بين درصد تشكيل دهنده مواد زائد جامد  شهری توليدي در شهرهای مختلف جهان است. . به عنوان نمونه  درصد پسماند هاي غذايي مربوط به كشورهاي كم درآمد بالاتر از کشورهاي پر درآمدتر بوده، كه دليل اصلي آن عدم آماده سازي اوليه سبزيجات، ميوه ها و گوشت براي مصارف نهايي مي باشد. .در جدول (1) آناليز مواد زائد جامد شهري شهر تهران و توکيو مقايسه شده است. همانطور كه ملاحظه مي شود، ميزان مواد آلي موجود در زباله هاي شهري تهران در مقايسه با توکيو به مراتب بالاتر و برعکس ميزان کاغذ و چوب موجود در زباله هاي شهري تهران به مراتب پايين تر است.

جدول 1ـ مقايسه آناليز زباله شهري تهران و توکيو]8[،]9[

2.  مقايسه  سيستم جابجايي، ذخيره و پردازش در محل:

 با توجه به روش اصلي دفع زباله در شهر توکيو (سوزاندن زباله) ، زباله های شهری به دو دسته " قابل اشتعال" و "غير قابل اشتعال" ذخيره و جمع آوری می شود و در تمام مناطق شهر،حداقل اين تقسيم بندی در مخازن ذخيره موجود در محلهای عمومی و مناطق مسکونی وجود دارد. و اين در حالی است که در حال حاضر در اکثر مناطق زباله های شهر تهران به صورت مخلوط ذخيره و جمع آوری می گردد، اگرچه در سالهای اخير تلاشهايي برای تفکيک زباله های کمپوست پذير (تر) و زباله های غير قابل کمپوست در برخی از مناطق تهران (مانند مناطق 13 و 22 شهرداری تهران) انجام شده است.

يکی از اختلافات اساسی مديريت مواد زائد شهري تهران و توکيو تفکيک زباله در مبدا است. بازيافت زباله يكي از نيازهاي مبرم جوامع به حساب مي آيد که در بسياري از كشورهاي پيشرفته و کم و بيش در برخی از کشورهای در حال توسعه  نيز در اين زمينه كارهاي جدي و اساسي انجام گرفته است. بسياری از کشورها قصد دارند با اجراي  يک برنامه جامع و طولاني مدت ، درصد قابل توجهي از زباله هاي شهري را کاهش، استفاده مجدد و بازيافت نمايند. به عنوان نمونه کشور ژاپن قصد دارد تا ميزان بازيابي مواد زائد جامد شهري خود را تا سال 2010  در کل کشور  به حدود 24 درصد برساند]10[. 

در راستای رسيدن به اين هدف ، تفکيک مواد در مبدا يکی از راههای مناسب در شهرهای مختلف ژاپن خصوصا توکيو بوده است. در حال حاضر در اکثر مناطق  مسكوني و تجاري شهر توکيو، اجزای با ارزش زباله مانند کاغذ ،پلاستيک ، شيشه و قوطی های مختلف فلزی به صورت جداگانه ذخيره و جمع آوری می گردد. زباله های ويژه خانگی که ابعاد بزرگتری نسبت به زباله های معمولی دارند نيز به صورت جداگانه  ذخيره و با پرداخت وجه قابل توجهی توسط شهرداری وموسسات  معتبر وگواهی دار بازيابی بازيافت که در نقاط مختلف شهر وجود دارند جمع آوری و بازيافت مي گردند.

موفقيت‌ انجام پروژه هاي تفکيک در مبدا (که معمولا به عنوان پروژه هاي ملي، زيربنايي وبنيادي هر کشور مطرح ميباشند) نياز  به‌ شناخت‌ شرايط‌ اجتماعي‌ ـ اقتصادي‌ مردم ( به عنوان توليد كنندگان مواد زائد جامد) و ارائه‌ آموزشها و راهكارهاي‌ متناسب‌ با خواستها و نيازهاي‌ آنها دارد. در انجام موفقيت آميز عمليات تفکيک از مبدأ، جلب همكاري توليدكنندگان زباله اعم از مراكز مسكوني، ادارات، و...بسيار مهم است. لذا آموزش صحيح و تخصصي  نقش بسيار مهمي در موفقيت اينگونه پروژه ها دارد]11[.  روش آموزش در خصوص انجام تفکيک در مبدا در شهر توکيو منحصر به فرد بوده و علاوه بر استفاده از آموزشهای رسمی (مدارس) از آموزشهای غير رسمی ( ارايه دوره های کوتاه مدت توسط شهرداری ، ارائه بروشورهای جذاب برای آموزش روش تفکيک در مبدا و...) نيز استفاده مي شود.

بدون انجام آموزش صحيح مردم در اينگونه پروژه ها، عملا بازدهي طرح تفکيک در مبدا  بالا نخواهدبود. نوع و محتوای آموزش بستگي به نوع و هدف طرح خواهد داشت. به عنوان نمونه اگر هدف طرح توليد کود گياهي (کمپوست) از زباله شهر ( مثلا تهران) باشد، از شهروندان خواسته خواهد شد تا زباله ها را در دو ظرف «زباله هاي فاسد شدني» و «زباله هاي فاسد نشدني» تفكيك نمايند. در اين خصوص پروژه هاي متعددي در رابطه با بازيافت  اجزای با ارزش زباله در مبدا در شهرهاي مختلف کشور از جمله در شهر تهران تعريف شده و به اجرا در آمده که متاسفانه بسياري از آنها با موفقيت چنداني همراه نشده است. به نظر ميرسد عدم مديريت صحيح خصوصا در زمينه آموزش صحيح و اصولي، که منجر به عدم آگاهي عوام مردم، يکي از عوامل مهم در موفقيت نبودن اين پروژه ها بوده است.

در هیچ جای دنیا شهرداری ها بنگاه اقتصادی نیستند كه نگران دخل و خرج خود باشند و درآمد ثابت و مكفی دارند در حالی كه در شهرهای ایران به خصوص تهران منابع مالی محدود است و شهرها از مالیات بهره ای نمی برند و كمك های دولت در یك بوروكراسی پیچیده دیر به شهرها اختصاص می یابد و یا اصلا اختصاص نمی یابد.

در هیچ جای دنیا شهرداری ها بنگاه اقتصادی نیستند كه نگران دخل و خرج خود باشند و درآمد ثابت و مكفی دارند در حالی كه در شهرهای ایران به خصوص تهران منابع مالی محدود است و شهرها از مالیات بهره ای نمی برند و كمك های دولت در یك بوروكراسی پیچیده دیر به شهرها اختصاص می یابد و یا اصلا اختصاص نمی یابد.

دكتر نوید سعیدی رضوانی، استاد شهرسازی در گفت وگو با مهر با بیان اینكه دولت به علت حضور تمامی نهادهایش در تهران موظف است قسمتی از هزینه های شهر را تقبل كند گفت: شورای شهرها و شهرداری ها باید اختصاص مالیات های شهر به شهرداری را دنبال كنند در حالی كه شهروندان وقتی بدانند كه مالیات در شهر خودشان مصرف می شود راحت تر مالیات می پردازند.

عضو هیات علمی گروه های معماری و شهرسازی دانشگاه آزاد با اشاره به اینكه در قانون شهرداری ها مصوب ۱۳۳۴ به این مسئله توجه شده بود كه فعالیت های خدماتی شهر بر عهده شهرداری و وظایف امنیتی و سیاسی بر عهده دولت است، افزود: خدمات محلی باید در اختیار شهرداری ها باشد كه در قانون ۳۴ گستره وسیعی داشت كه به تدریج با انتقال این وظایف به نهادهای دیگر از وظایف شهرداری ها و به تبع آن از اختیارات آنها كاسته شد.

وی با اشاره به اینكه ذات شهرداری مصوب در قانون ۳۴ تفاوت عمده ای با وظایف شهرداری ها در نقاط دیگر دنیا نداشت تاكید كرد: به دلیل افزایش درآمدهای نفتی و میل دولت به تمركز گرایی و آموزش ندیدن شهرداری ها و اشكالاتی كه در سیستم وجود داشت دولت این وظایف را از شهرداری ها به نهادهای مرتبط به خود منتقل كرد.

این پژوهشگر در مدیریت برنامه ریزی شهری در خصوص تفاوت نحوه اداره اقتصادی شهرهای دنیا با شهرهای ایران گفت: شهر باید منبع ثروت و تولید كننده فرصت اقتصادی باشد و نباید به شهر تنها نگاه كالبدی داشت؛ هر شهری می تواند كسب درآمد كند و برای خود هویت اقتصادی داشته باشد كه نمونه بارز آن شهرهای حاشیه جنوبی خلیج فارس است كه با استفاده از پتانسیل شهر به درآمد زایی می پردازند.

وی با اشاره به اینكه در شهرهایی مثل تهران كه شهرداری در اقتصاد شهر دخالت ندارد و شهرداری در مقابل عمل انجام شده قرار می گیرد، تاكید كرد: اگر شهرداری دارای اختیارات نباشد و در مراجع اصلی تصمیم گیری حضور نداشته باشد شهر دچار اختلال می شود و در صورت عدم تعادل اقتصادی در شهر باعث هجوم مردم به شهر و از كار افتادن عملكردهای شهر می شود.

سعیدی با بیان اینكه در تمام دنیا شهرداری پیمانكار دولت است و اكثر پروژه های عمرانی از جانب دولت تامین اعتبار می شود گفت: شهرداری های موفق دنیا از طریق مالیات عوارض و كمك های دولت نیازهای خود را تامین می كنند ولی در ایران كمك های دولت غالبا دیر اختصاص می یابد كه نمونه آن اختصاص نیافتن بودجه تبصره ۱۳ در موقع مقرر است.
وی در خصوص كاركردهای فرهنگی شهرداری با اشاره به اینكه شهرداری های دنیا ارتباط زیادی با شهروندان دارند و در مقابل ارتباط هایی كه باعث نارضایتی مردم می شود فعالیت های فرهنگی بسیاری برای شادی و سر زندگی آنها نیز دارند، تصریح كرد: در تمامی شهرهای دنیا فستیوال ها، جشنواره های مختلف و اجرای موسیقی های زنده برای پر كردن اوقات فراغت مردم و ایجاد انگیزه و تعلق خاطر به محل زندگی برگزار می شود كه از تامین بن غذای دانش آموزان تا تامین سرویس مدارس را در بر می گیرد.

عضو هیات علمی گروه های معماری و شهرسازی دانشگاه آزاد با تاكید بر اینكه مهم ترین وظیفه شهرداری در امور فرهنگی بستر سازی برای فعالیت های فرهنگی است گفت: خارج كردن مناسبت های فرهنگی و هنری از فضای بسته و ایجاد امكان ارتباط با این فضاها در زندگی روزمره می تواند ارتباط شهرداری با مردم و ارتباط مردم با شهر را چند برابر كند.
وی جایگاه فعالیت های فرهنگی را در شهرداری دانست و افزود: شهرداری می تواند فعالیت های اجتماعی و فرهنگی بسیار گسترده ای داشته باشد كه شهر را به محلی مناسب برای زندگی تبدیل كند.

● ضرورت وجود مدیریت واحد شهری
معاون مدیر كل امور شوراهای وزارت كشور گفت: شوراها در ایران فقط بر شهرداری نظارت می كنند در حالی كه شهرداری همه مسئولیت های شهر را بر عهده ندارد و بسیاری از سازمان ها كه هنگام دریافت بودجه مدعی مسئولیت در شهر هستند در زمان پاسخگویی جوابگو نیستند به همین لحاظ در ایران یك مدیریت واحد شهری پاسخگو به مطالبات و حقوق شهروندی وجود ندارد.

دكتر اصغر مهاجری، با بیان اینكه عدم وجود مدیریت واحد شهری یكی از بزرگ ترین نقاط تمایز مدیریت شهری در ایران با كشورهای توسعه یافته است گفت: اگر مدیریت شهرداری و شوراها به سمت مدیریت واحد شهری برود این دو نهاد می توانند پاسخگوی بسیاری از مطالبات و مشكلات باشند و با وجود مدیریت واحد شهری، شهرداری و شوراها همان كاركردی را پیدا می كنند كه در كشورهای توسعه یافته دارند.

دكتر اصغر مهاجری، وجود دولت لاغر و چالاك را كه بیشتر وظیفه نظارتی دارد و امور محلی را به مدیریت محلی واگذار كرده است دیگر وجه تمایز مدیریت شهری كشورهای توسعه یافته با ایران دانست و افزود: در كشور ما دولت محور و مركز فعالیت هاست در حالی كه لازمه كارآمدی شوراها این است كه وظایف مربوط به شهروندان از دولت انتزاع و به مدیریت شهری واگذار شود تا هم مدیریت شهری شكل گیرد و هم شعار كاهش تصدی گرایی و تمركز زدایی تحقق یابد.
وی با توجه به وجود شوراهای منطقه ای در كشورهای توسعه یافته كه با تجمیع آنها پارلمان شهری شكل می گیرد تاكید كرد: یكی از نقطه نظرهای چالش برانگیزی كه در ایران مطرح است پاسخ به این پرسش است كه آیا شوراها همان پارلمان های محلی هستند و یا شوراها به عنوان مدیریت اجرایی وارد شهر می شوند.

مهاجری در پاسخ به این پرسش كه آیا شورای شهر و شوراهای فرادست می توانند مانند پارلمان های شهری با ایجاد ارتباط بین اعضای منطقه ای خود و شهروندان پاسخگوی نیاز آنان باشند گفت: در ایران یكی از برداشت هایی كه از شورای شهر می شود پارلمان های محلی است كه این مفهوم را می توانیم از طریق شوراهای فرادست پیگیری كنیم و با توجه به اینكه در ایران شورای پایه شورای شهر و روستا است شوراهای فرادست مانند شورای بخش ها، استان و شورای عالی استان ها می توانند نقش پارلمان های محلی را بازی كنند.

معاون مدیركل امور شوراهای وزارت كشور شوراها را از منظر جامعه شناسی توسعه بهترین تئوری برای توسعه جوامع محلی و منطقه ای دانست و تصریح كرد: قانون اساسی ایران مسیر توسعه ایران را بر اساس شیوه شورایی و مدیریت محلی بنا نهاده است از این جهت شورای شهرها و مدیریت های محلی پیام آوران توسعه محلی و منطقه ای هستند.

وی استفاده كشورهای توسعه یافته از مدیریت محلی را بسیار قابل توجه عنوان كرد و افزود: شورای شهر در ایران موفقیت های زیادی داشته است و در مقایسه با معادل های خود در جهان قابل تحسین است ولی در مجموع كشورهای توسعه یافته در این زمینه بسیار موفق تر هستند.
مهاجری، وجود شوراها را در مسیر توسعه ایران كه سال ها در مسیر فرهنگ ارباب و رعیتی حركت كرده است بسیار تاثیر گذار دانست و تاكید كرد: در ایران همواره سیستم مركز به پیرامون حكمفرما بوده است و مدیریت شهرها و روستاها به روش غیر دموكراتیك بوده است در حالی كه وجود شوراها در این ۸ سال باعث تغییر این رویكرد بوده است.

تفاوت نگرشي در شيوه هاي آموزش ژاپني‌ها و ايراني ها

12 اسفند 1390,ساعت 13:08:32

ژاپني ها در همان کلاس اول دبستان ، با بچه هايشان اتمام حجت مي کنند ، و به نوعي آنان را مي ترسانند ! درس اول هم جغرافيا است ؛ نقشه جغرافيايي ژاپن را مقابل دانش آموزان ميگذارند و مي گويند : ببينيد اين ژاپن کوچك ماست ، ژاپن ما نفت ندارد ، گاز ندارد ، معدن ندارد ، زمينش بسيار محدود است و جمعيتش نيز زياد و شلوغ است . و ،،،‌ بدين ترتيب ليستي از « نداشته هايشان » را به بچه ها گوشزد ميکنند ، و خيلي خيلي ظريف و خودماني بچه هايشان را مي ترسانند !!!   در نظام آموزشي ژاپن ، فهرست مشاغل مورد نياز و مورد لزوم جامعه را از همان اول کار ، به « بچه ها » گوشزد ميکند ، حتي حجم موضوعات آموزشي کتابهاي درسي در ژاپن ، يک سوم اروپا است ، چون ژاپنيها معتقدند « عمق » بسيار بهتر از « وسعت » دانستن است ! ..................................................................................... حالا اين را مقايسه کنيد با کتابهاي درسي و حتي رسانه هاي ايران ،،، از هر جناح و هر طيف ، از مخالف و موافق ،،، که از همان اول ، مدام در گوش بچه ها مي خوانند : « اي ايران ، اي مرز پرگهر ، سنگ کوهت در و گوهر است » و ... الي آخر ،،، در دبستان هم ، اولين درس ما تاريخ است ، نه براي عبرت ، بلکه شرح « افتخارات گذشته » . اگر نقشه جغرافيايي گربه گونه ايران را هم مقابل بچه ها بگذارند ، باغرور ميگويند : بچه ها ببينيد ! « ايران همه چيز دارد ! ايران نفت دارد ، گاز دارد ، جنگل دارد ، دريا دارد ، و ... » . ونتيجه اش اين ميشود ، احساس « داشتن » و « غناي کامل » . يعني درست تفكري كه در بيشتر جهان عرب حاكم است . وايجاد تلفيقي از تنبلي اجتماعي و حتي طلبکاري قومي ، که به اشتباه به آن ميگوييم غرور ملي ... با اين وصف ، کودکان و جوانان و مديران و نسل جديد ما بايد براي چه « چيزي » تلاش کنند ؟ ( آيا چيزي كم داريم ؟ ) اين ميشود که بچه هاي ما فکر و ذکرشان دکتر شدن ميشود ، مهندس شدن و خلبان شدن ،،، يعني شغلهاي رويايي و به شدت مادي – که نفع و رفاه « شخص » در آن حرف اول و آخر را ميزند نه نياز کشور !!! تازه با اين اوصاف ، خود ، به اين هدف هم نرسيده اند ، بلكه دكتر و مهندس شدن و ... هدفي است كه از بزرگترها در ذهن بچه ها نهادينه ميشود ! هدفي نهادينه شده براي زندگي « شخصي » بهتر ، نه زندگي « اجتماعي » بهتر !!! آيا تا به حال به اين موضوع انديشيده بوديد ؟؟؟

تفاوت نگرشي در شيوه هاي آموزش ژاپني‌ها و ايراني ها

12 اسفند 1390,ساعت 13:08:32

ژاپني ها در همان کلاس اول دبستان ، با بچه هايشان اتمام حجت مي کنند ، و به نوعي آنان را مي ترسانند ! درس اول هم جغرافيا است ؛ نقشه جغرافيايي ژاپن را مقابل دانش آموزان ميگذارند و مي گويند : ببينيد اين ژاپن کوچك ماست ، ژاپن ما نفت ندارد ، گاز ندارد ، معدن ندارد ، زمينش بسيار محدود است و جمعيتش نيز زياد و شلوغ است . و ،،،‌ بدين ترتيب ليستي از « نداشته هايشان » را به بچه ها گوشزد ميکنند ، و خيلي خيلي ظريف و خودماني بچه هايشان را مي ترسانند !!!   در نظام آموزشي ژاپن ، فهرست مشاغل مورد نياز و مورد لزوم جامعه را از همان اول کار ، به « بچه ها » گوشزد ميکند ، حتي حجم موضوعات آموزشي کتابهاي درسي در ژاپن ، يک سوم اروپا است ، چون ژاپنيها معتقدند « عمق » بسيار بهتر از « وسعت » دانستن است ! ..................................................................................... حالا اين را مقايسه کنيد با کتابهاي درسي و حتي رسانه هاي ايران ،،، از هر جناح و هر طيف ، از مخالف و موافق ،،، که از همان اول ، مدام در گوش بچه ها مي خوانند : « اي ايران ، اي مرز پرگهر ، سنگ کوهت در و گوهر است » و ... الي آخر ،،، در دبستان هم ، اولين درس ما تاريخ است ، نه براي عبرت ، بلکه شرح « افتخارات گذشته » . اگر نقشه جغرافيايي گربه گونه ايران را هم مقابل بچه ها بگذارند ، باغرور ميگويند : بچه ها ببينيد ! « ايران همه چيز دارد ! ايران نفت دارد ، گاز دارد ، جنگل دارد ، دريا دارد ، و ... » . ونتيجه اش اين ميشود ، احساس « داشتن » و « غناي کامل » . يعني درست تفكري كه در بيشتر جهان عرب حاكم است . وايجاد تلفيقي از تنبلي اجتماعي و حتي طلبکاري قومي ، که به اشتباه به آن ميگوييم غرور ملي ... با اين وصف ، کودکان و جوانان و مديران و نسل جديد ما بايد براي چه « چيزي » تلاش کنند ؟ ( آيا چيزي كم داريم ؟ ) اين ميشود که بچه هاي ما فکر و ذکرشان دکتر شدن ميشود ، مهندس شدن و خلبان شدن ،،، يعني شغلهاي رويايي و به شدت مادي – که نفع و رفاه « شخص » در آن حرف اول و آخر را ميزند نه نياز کشور !!! تازه با اين اوصاف ، خود ، به اين هدف هم نرسيده اند ، بلكه دكتر و مهندس شدن و ... هدفي است كه از بزرگترها در ذهن بچه ها نهادينه ميشود ! هدفي نهادينه شده براي زندگي « شخصي » بهتر ، نه زندگي « اجتماعي » بهتر !!! آيا تا به حال به اين موضوع انديشيده بوديد ؟؟؟

تفاوت نگرشي در شيوه هاي آموزش ژاپني‌ها و ايراني ها

12 اسفند 1390,ساعت 13:08:32

ژاپني ها در همان کلاس اول دبستان ، با بچه هايشان اتمام حجت مي کنند ، و به نوعي آنان را مي ترسانند ! درس اول هم جغرافيا است ؛ نقشه جغرافيايي ژاپن را مقابل دانش آموزان ميگذارند و مي گويند : ببينيد اين ژاپن کوچك ماست ، ژاپن ما نفت ندارد ، گاز ندارد ، معدن ندارد ، زمينش بسيار محدود است و جمعيتش نيز زياد و شلوغ است . و ،،،‌ بدين ترتيب ليستي از « نداشته هايشان » را به بچه ها گوشزد ميکنند ، و خيلي خيلي ظريف و خودماني بچه هايشان را مي ترسانند !!!   در نظام آموزشي ژاپن ، فهرست مشاغل مورد نياز و مورد لزوم جامعه را از همان اول کار ، به « بچه ها » گوشزد ميکند ، حتي حجم موضوعات آموزشي کتابهاي درسي در ژاپن ، يک سوم اروپا است ، چون ژاپنيها معتقدند « عمق » بسيار بهتر از « وسعت » دانستن است ! ..................................................................................... حالا اين را مقايسه کنيد با کتابهاي درسي و حتي رسانه هاي ايران ،،، از هر جناح و هر طيف ، از مخالف و موافق ،،، که از همان اول ، مدام در گوش بچه ها مي خوانند : « اي ايران ، اي مرز پرگهر ، سنگ کوهت در و گوهر است » و ... الي آخر ،،، در دبستان هم ، اولين درس ما تاريخ است ، نه براي عبرت ، بلکه شرح « افتخارات گذشته » . اگر نقشه جغرافيايي گربه گونه ايران را هم مقابل بچه ها بگذارند ، باغرور ميگويند : بچه ها ببينيد ! « ايران همه چيز دارد ! ايران نفت دارد ، گاز دارد ، جنگل دارد ، دريا دارد ، و ... » . ونتيجه اش اين ميشود ، احساس « داشتن » و « غناي کامل » . يعني درست تفكري كه در بيشتر جهان عرب حاكم است . وايجاد تلفيقي از تنبلي اجتماعي و حتي طلبکاري قومي ، که به اشتباه به آن ميگوييم غرور ملي ... با اين وصف ، کودکان و جوانان و مديران و نسل جديد ما بايد براي چه « چيزي » تلاش کنند ؟ ( آيا چيزي كم داريم ؟ ) اين ميشود که بچه هاي ما فکر و ذکرشان دکتر شدن ميشود ، مهندس شدن و خلبان شدن ،،، يعني شغلهاي رويايي و به شدت مادي – که نفع و رفاه « شخص » در آن حرف اول و آخر را ميزند نه نياز کشور !!! تازه با اين اوصاف ، خود ، به اين هدف هم نرسيده اند ، بلكه دكتر و مهندس شدن و ... هدفي است كه از بزرگترها در ذهن بچه ها نهادينه ميشود ! هدفي نهادينه شده براي زندگي « شخصي » بهتر ، نه زندگي « اجتماعي » بهتر !!! آيا تا به حال به اين موضوع انديشيده بوديد ؟؟؟

تفاوت نگرشي در شيوه هاي آموزش ژاپني‌ها و ايراني ها

12 اسفند 1390,ساعت 13:08:32

ژاپني ها در همان کلاس اول دبستان ، با بچه هايشان اتمام حجت مي کنند ، و به نوعي آنان را مي ترسانند ! درس اول هم جغرافيا است ؛ نقشه جغرافيايي ژاپن را مقابل دانش آموزان ميگذارند و مي گويند : ببينيد اين ژاپن کوچك ماست ، ژاپن ما نفت ندارد ، گاز ندارد ، معدن ندارد ، زمينش بسيار محدود است و جمعيتش نيز زياد و شلوغ است . و ،،،‌ بدين ترتيب ليستي از « نداشته هايشان » را به بچه ها گوشزد ميکنند ، و خيلي خيلي ظريف و خودماني بچه هايشان را مي ترسانند !!!   در نظام آموزشي ژاپن ، فهرست مشاغل مورد نياز و مورد لزوم جامعه را از همان اول کار ، به « بچه ها » گوشزد ميکند ، حتي حجم موضوعات آموزشي کتابهاي درسي در ژاپن ، يک سوم اروپا است ، چون ژاپنيها معتقدند « عمق » بسيار بهتر از « وسعت » دانستن است ! ..................................................................................... حالا اين را مقايسه کنيد با کتابهاي درسي و حتي رسانه هاي ايران ،،، از هر جناح و هر طيف ، از مخالف و موافق ،،، که از همان اول ، مدام در گوش بچه ها مي خوانند : « اي ايران ، اي مرز پرگهر ، سنگ کوهت در و گوهر است » و ... الي آخر ،،، در دبستان هم ، اولين درس ما تاريخ است ، نه براي عبرت ، بلکه شرح « افتخارات گذشته » . اگر نقشه جغرافيايي گربه گونه ايران را هم مقابل بچه ها بگذارند ، باغرور ميگويند : بچه ها ببينيد ! « ايران همه چيز دارد ! ايران نفت دارد ، گاز دارد ، جنگل دارد ، دريا دارد ، و ... » . ونتيجه اش اين ميشود ، احساس « داشتن » و « غناي کامل » . يعني درست تفكري كه در بيشتر جهان عرب حاكم است . وايجاد تلفيقي از تنبلي اجتماعي و حتي طلبکاري قومي ، که به اشتباه به آن ميگوييم غرور ملي ... با اين وصف ، کودکان و جوانان و مديران و نسل جديد ما بايد براي چه « چيزي » تلاش کنند ؟ ( آيا چيزي كم داريم ؟ ) اين ميشود که بچه هاي ما فکر و ذکرشان دکتر شدن ميشود ، مهندس شدن و خلبان شدن ،،، يعني شغلهاي رويايي و به شدت مادي – که نفع و رفاه « شخص » در آن حرف اول و آخر را ميزند نه نياز کشور !!! تازه با اين اوصاف ، خود ، به اين هدف هم نرسيده اند ، بلكه دكتر و مهندس شدن و ... هدفي است كه از بزرگترها در ذهن بچه ها نهادينه ميشود ! هدفي نهادينه شده براي زندگي « شخصي » بهتر ، نه زندگي « اجتماعي » بهتر !!! آيا تا به حال به اين موضوع انديشيده بوديد ؟؟؟

ژاپني ها در همان کلاس اول دبستان ، با بچه هايشان اتمام حجت مي کنند ، و به نوعي آنان را مي ترسانند !

درس اول هم جغرافيا است ؛ نقشه جغرافيايي ژاپن را مقابل دانش آموزان ميگذارند و مي گويند : ببينيد اين ژاپن کوچك ماست ،

ژاپن ما نفت ندارد ، گاز ندارد ، معدن ندارد ، زمينش بسيار محدود است و جمعيتش نيز زياد و شلوغ است .

و ،،،‌ بدين ترتيب ليستي از « نداشته هايشان » را به بچه ها گوشزد ميکنند ، و خيلي خيلي ظريف و خودماني بچه هايشان را مي ترسانند !!!

در نظام آموزشي ژاپن ، فهرست مشاغل مورد نياز و مورد لزوم جامعه را از همان اول کار ، به « بچه ها » گوشزد ميکند ،

حتي حجم موضوعات آموزشي کتابهاي درسي در ژاپن ، يک سوم اروپا است ، چون ژاپنيها معتقدند « عمق » بسيار بهتر از « وسعت » دانستن است !

.....................................................................................

حالا اين را مقايسه کنيد با کتابهاي درسي و حتي رسانه هاي ايران ،،، از هر جناح و هر طيف ، از مخالف و موافق ،،،

که از همان اول ، مدام در گوش بچه ها مي خوانند : &laq
ادامه مطلب

 در مهد کودکهای ایران 9 صندلی میذارن و به 10 بچه میگن هر کی نتونه سریع برای خودش یه جا بگیره گرگه و .... ادامه بازی. بچه ها هم همدیگر رو  هل میدن تا خودشون بتونن روی صندلی بشینن.
با این بازی ما از بچگی به کودکان خود آموزش میدیم که هرکی باید به فکر خودش باشه.